اثربخشی رفتاردرمانی در کنترل عادت مکیدن انگشت در کودکان

مقدمه:   عادت مکیدن انگشت به مدت طولانی، می تواند عوارض نامطلوب زیادی برجای گذارد؛ ارتباط آن با قرارگیری غیر طبیعی دندانها و یا فکین (مال اکلوژن)، به ویژه در کودکانی که این عادت را تا پس از 4 سالگی ادامه می دهند، مشهود است. بنابراین درمان این عادت از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی (مزه ی بدطعم و تقویت مثبت) در کنترل عادت مکیدن انگشت در کودکان 12- 6 ساله طراحی و اجرا گردید. روش ها: این کارآزمایی بالینی بدون شاهد بر روی 15کودک که برای درمان عادت مکیدن انگشت به درمانگاه های دندان پزشکی کودکان، کودکان یا روا ن پزشکی مراجعه کرده بودند، صورت گرفت. پس از جمع آوری اطلاعات زمینه ای و معاینه دهان و دندان، بیماران تحت رفتاردرمانی، شامل مزه ی بدطعم روی ناخن ها و تقویت مثبت و نیز برای ترک عادت مکیدن انگشت در شب، تحت استفاده از باندهای دست یا دستکش قرار گرفتند. داده ها با آزمون رتبه های علامت دار ویلکاکسون و آزمون فریدمن تحلیل شدند. یافته ها: افراد مورد بررسی شامل 10 دختر و 5 پسر با متوسط سن 77/6 سال بودند. روش درمانی مورد استفاده در کنترل عادت روز (بیداری) و شب با قبل از شروع، در هر سه ماه تفاوت معنی داری ایجاد کرد. اما، هیچ تفاوت معنی داری بین نتایج سه ماه پی در پی، در عادات روز و شب به دست نیامد. .مقایسه ی نتایج 3 ماه در کنترل عادت روز و شب و نیز مقایسه ی مجموع نتایج درمان در 3 ماه در کنترل عادت روز و شب معنی دار بود و نشان می داد که این روش در کنترل عادت روز موفق تر از عادت شب بوده است (01/0=p). نتیجه گیری: استفاده از روش مزه ی بدطعم به همراه تقویت مثبت، روشی آسان، راحت و مقرون به صرفه بوده، در کنترل عادت مکیدن انگشت در اوقات خواب و بیداری بسیار موفق می باشد؛ این روش در کنترل عادت مکیدن انگشت در اوقات بیداری بیش از عادت خواب مؤثر است. نتیجه ی درمان با این روش در کنترل عادت روز در مدت 3 ماه ثابت بود (87% قطع کامل عادت) و بازگشت عادت دیده نشد.